Być sobą.

Życie jest jak antyczny teatr. Przywdziewamy różne maski w naszym spektaklu. Pragniemy słyszeć brawa i owacje publiczności. Chcemy, żeby każde miejsce było wypełnione.

Przy rodzicach zachowujemy się, inaczej niż przy znajomych. Są przypadki, gdy najbliżsi to "kumple". Według mnie jest to chore. Zostałem wychowany, inaczej. IV „Czcij ojca swego i matkę swoją”. Zgadzam się z tym. Mam za co być wdzięczny, każdego dnia. Nie tylko rodzicom, ale także rodzeństwu. Szczególnie siostrze. Bariera i lekki dystans jest jednak konieczny w relacjach z najbliższymi.



Ja wybudowałem mur, który jest szczelny i ma grube, wysokie ściany. Tak było od zawsze, z drobnymi wyjątkami. Z biegiem czasu dokładałem kolejne cegły. Dlaczego? Nigdy nie potrafiłem mówić o problemach. Przytakiwałem i siedziałem cicho. Gdy cudem wykrzesałem z siebie iskry entuzjazmu to byłem gaszony. Uznałem, że nie warto. Nie walczyłem przecież o nic wielkiego. Odpuszczałem. Jestem facetem. Byle jakim, ale jednak. Świat żąda ode mnie twardości. Uczucia to zaś słabość. Jestem wrażliwy. Niekiedy ciężko jest powstrzymać łzy. Te ze szczęścia też się zdarzają. 

Moją maską jest kamienna twarz bez ust. Niekiedy pomaluję ją w szachownicę, dorysuje usta i dokleję czapkę błazna. Zależy przed kim gram. Maska się śmieje, a wnętrze jest czarne i obojętne. Bardzo zmęczone. Niemal martwe.

Czy zdejmuję zasłonę? Tak. Tylko w internecie i wyłącznie przed kobietami. Tu czuję się swobodny. Przynajmniej tak uważałem. Prawdziwą definicje "swobody" znam dopiero od jakiegoś czasu. Wcześniejsze były tylko iluzją, kolejnymi stopniami, dokładaniem następnych słów do formułki.

Chcę być sobą poza wirtualnym światem. Tylko czy otoczenie na to pozwoli? Czy będzie chciało mnie poznać i spróbować zrozumieć? Nie zależy mi na brawach. Chcę grać rolę bez maski. Mylić słowa i improwizować. Pragnę tworzyć w czasie rzeczywistym, na żywo. Ławy nie muszą być wypełnione po brzegi.